Het 'bevalt' hier goed & spulwike voor gevorderden..

Het ‘bevalt’ hier goed & spulwike voor gevorderden..

Kennen jullie het gevoel van even helemaal nergens zijn, in een soort flow zitten, alsof je droomt? Dat gevoel ken ik nu ook, het overviel mij de eerste dagen hier in Kenia, maar die fase hebben we nu gehad! Ik sta weer met beide benen op de grond en ben aardig gewend aan het wandelen door sloppenwijken en het gedrag / gewoonten van Kenianen!

Het bevalt hier goed!

Volgens mij zat ik hier vorige week ook te typen, vertelde ik niet dat ik de volgende dag naar het ziekenhuis in Tigono zou? Nou, dat heb ik ook gedaan, wat een ervaring! Afgelopen maanden is er in Friesland hard gebouwd (letterlijk) aan een nieuwe locatie voor Topfysio, kort gezegd kunnen ze hier ook wel een opknapbeurt gebruiken!

Goed, het binnenkomen ging goed! Dit moest sneaky gebeuren, omdat ik hier officieel natuurlijk niet stage loop / werk. Met 2 Noren en een Amerikaanse naar binnen (zij lopen hier wel stage als dokter / nurse), naar het omkleedhok, wit pakje aan (die de Noren bij zich hadden), en HOP dokter in opleiding Wyts was born! Het illegale gevoel was snel voorbij bij het dragen van zo’n wit pakje, alhoewel lokale zusters weinig hygiëne regels hebben qua kleding tijdens werken (fleece trui en spijkerbroekje..).

Aan de bak! We werden door een zuster naar binnen geroepen in een ‘hok’, waar iemand klaar lag om te bevallen..  En als ik dan zeg hok, bedoel ik ook hok (zie foto!!).. Daar mochten we gaan staan (precies 1 meter afstand van waar de baby uit zou moeten komen). Mevrouw lag op een plastic brancard met doorbloede kleden onder haar. Ze zat vast aan een infuuspaal, waar ze zichzelf ook hevig aan vast klemde. BENG, deur dicht.. En daar stonden we dan… Uhm, is er verder niemand? Geen arts, echtgenoot, of zelfs zuster?

Well “How is it going?”.. Pain, but fine.. Zustertje komt vluchtig binnen wippen, nog geen 10cm ontsluiting, dus nog ff niet persen a.u.b. BENG, weg is ze weer! Moet er ook iemand helpen puffen ofzo? Of haar hand vasthouden? Nou ja, het zal wel goed zijn!

10 minuten later komt de zuster binnen, en vraagt mij of ik even het hartje van het kindje wil luisteren. Tuurlijk! Krijg een plastic (soort pvc) buisje, heb geen idee waar ik moet luisteren, maar wordt gelukkig geholpen door de Noren! Ik hoor wel wat, geen idee of het werkelijk het hartje is?!

Dan 5 minuten later, mag mevrouw druk geven en zien wij wat zwarte haartjes naar buiten komen (gaat dit echt passen?).. En FLOEP Esther bevindt zich in het land der levenden!

Tot dan toe ging het goed, maar bij het doorknippen van de navelstreng beginnen mijn oren te suizen, en lijkt het in mijn zicht of mevrouw bevallen is van een 4-ling. Ik loop de bevallingsruimte uit, en goddank is twee meter verder de deur naar de buitenlucht! Even tien keer diep ademhalen, en snel weer naar binnen om mevrouw te feliciteren met haar gezonde dochter! Ze lijkt verbaasd, niemand besteedt verder namelijk aandacht aan haar (is dit nou wat ze noemen routine? ‘klantvriendelijk’ is het in ieder geval niet).

Bij de volgende patiënt vroegen ze of ik de katheter in wou brengen, maar gebrabbeld dat we dit als eerste jaars nog niet hebben geleerd in Holland.. “Ow, it’s realy easy”, nou ik kijk wel even..

Veel gezien dus, bizarre omstandigheden. Ik heb de medicijnkast op orde gebracht, want werkelijk, alles lag op onder over elkaar (injectienaalden, handschoenen, verband, medicijnen).. Volgens mij heb ik dit als chaoot zijnde prima gedaan, dokter was tevreden!

Well, tot zover het ziekenhuis!

Back to ‘normal’ work at the orphanage..

In de eerste week uitermate slecht geslapen, niet vanwege een slecht bed of gehorige medebewoonsters, maar gewoon.. Door alle indrukken die op me af gekomen zijn! Gelukkig had ik van te voren contact gehad met mijn eigen huisarts, en slaaptabletten meegekregen voor de reizen met jetleg (Brasil, Thailand), thanks voor de tip Corrie! Kreeg er 30 mee (vond zelf 10 wel voldoende), en ben er erg blij mee!

De kinderen van het weeshuis spoken in mijn hoofd..

“Goodmorning”

“Byska!” “Biska!” Welcome (mijn naam is nogal moeilijk uit te spreken, bij deze vraag aan jullie voor een makkelijke bijnaam voor mij hier ;-)

“Goodmorning kids, how are you? Can I help you G.?”

“Yes, I’m doing the dishes”

“Ok, fine”

Zo kom ik in gesprek met haar, tijdens de afwas..

“I am 11 years old, when I was 9, werd mijn moeder ziek. Mijn vader? Die heb ik nooit gekend.. We hadden geen geld om medicijnen voor haar te kopen, ze stierf na een kort ziekte bed. Mijn broer ging naar een aardige tante, maar niemand wou mij hebben. Zo kwam ik bij een nare oom terecht, hij sloeg me.. Hard, met hele grote stokken, groter als die daar.. Op een dag kwam hij niet meer thuis, en de volgende dag ook niet. Toen ben ik gaan lopen, heel ver, heel lang.. Toen ik bijna omviel van honger en vermoeidheid zag ik kinderen een kerk binnengaan, ik heb hen aangesproken. Zo kwam ik in Destined Children Centre terecht”  …. “Of ik mijn broer weer zou willen zien? Ja, maar dan weet mijn oom ook waar ik woon, en hij zal me weer slaan”…

Sommige kinderen willen vertellen, anderen niet… Als ze wat aan me kwijt willen, prima! Het bezorgd mij alleen maar slapeloze nachten, maar die zijn met een pilletje te verhelpen weet ik ondertussen!

Na een week in het weeshuis te zijn geweest, bedacht ik mezelf s nachts hoe leuk het zou zijn om ééns met de kinderen buiten het weeshuis te kijken: Bal mee, en stukje open land opzoeken!

Zo gezegd, zo gedaan: 40 kinderen zingend hand in hand op pad (was 8 weken geleden dat ze dat hadden gedaan!)… Uhm, ik moest mij inhouden om geen “Holle Bolle Tsjing” te roepen.. ;-)

Aangekomen op een open terrein heb ik ze zakdoekje leggen geleerd, en moordenaartje. Ze vonden het fantastisch, al was het laatste niet heel tactisch gekozen (“I’m no murder, his father is!” Ai..)

Verder handstanden, radslagen, bokjespringen geleerd, heerlijk: Spulwike met kleine non-Mzungu’s! Op de terugweg complimenten voor de goede gymles (’t zit dus in de genen heit & mem!)